Dempster en Inuvik

Met goede moed en goed voorbereid begonnen aan de beruchte Dempster road, de enige en tevens onverharde weg naar de poolcirkel in Canada. Bij het laatste tankstation zei een Amerikaanse man, die net terug was, dat het een challenge was. Dempster is 736 km met niks dan natuur, 1 weg, op de helft 1 hotel en tankstation en verder niks. Mensen vertrekken met extra tanks benzine, reservebanden en proviand voor een week. Wij hadden alleen het laatste 🤣 en gewoon 1 reserveband. Kennelijk zijn de Canadezen net zo carefull en hysterisch als de Amerikanen, we hadden ook gewoon met de Panda kunnen gaan. 
Het verhaal over de natuur, de desolaatheid, de afwisseling in bergen, rotsen, toendra enzovoort klop helemaal en is inderdaad super prachtig. De weg echter is vrij goed begaanbaar. Het zou kunnen dat na een paar dagen regen er een modderstroom ontstaat, wij hadden wel goede omstandigheden. 
Eagle plains is een eenvoudig prima hotel. Volgende dag deel 2 Dempster; natuur was net zo prachtig en de weg was net zo prima. Twee keer met de auto op de ferry om de rivieren over te steken. 
Aangekomen op 21 juni, in Inuvik, een raar desolaat dorp met een gek sfeertje. De langste dag, de zon gaat nu 56 dagen niet meer onder. Loopje gedaan in de avond en terecht gekomen in een soort Inuit buurthuis waar een danswedstrijd was, jigging, hier ooit gebracht door de Ieren. Er werd meteen omgeroepen: er staan 2 toeristen bij de deur, kan iemand zijn stoel afstaan. Dit gebeurde, wij zitten en kijken. Erg leuk. 
Morgen naar het Noordelijkste plaatsje aan de Arctische zee, Tuktoyaktuk en overmorgen met gierende banden terug over de Dempster naar Dawson🏎

Het is trouwens de hele reis nog niet zo warm geweest als hier in de poolcirkel, 24 graden, 🤷🏽‍♀️